Κλέφτης. Ληστής. Αμαρτωλός μέγας, ναι. Αλλά, όταν είδε την Αλήθεια, την αναγνώρισε, και κατάλαβε αμέσως πώς να σταθεί απέναντι. Όχι μόνο ταπεινός. Όχι μόνο ειλικρινής και πρωταθλητής στην αυτομεμψία. Κυρίως Πιστός, έτσι, με Πι κεφαλαίο! Γιατί, τι σημαίνει Πίστη, αν όχι Εμπιστοσύνη; Εμείς από την πλευρά μας τι εμπιστοσύνη επιδεικνύουμε, όταν διατυπώνουμε κάποιο αίτημα; Καμία! Οι προστακτικές μας, όλες επιτακτικές και ιδιοτελείς... "Σώσε με!". "Ελέησέ με!". "Δώσε μου αυτό!". "Κάνε μου το άλλο!".Δεν ζητάμε... Υποδεικνύουμε!!! Κι ας λέμε κάθε μέρα "γεννηθήτω το θέλημά Σου". Το δικό μας θέλημα ζητάμε με επιμονή και συχνά με θράσος.
Κι εκείνος; Τι λέει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα; Τι ζητάει; Μόνο να τον θυμηθεί!!! Εκείνος ξέρει καλύτερα τι να κάνει με την περίπτωσή του... Άλμα πίστης. Άλμα στο κενό από το ύψος του σταυρού. Με τα μάτια κλειστά. Χωρίς να ξέρει αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας... Έτσι το λένε το "αντικλείδι" του, με το οποίο, κλέφτης ων, άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου. Μία λέξη ισοζυγιάζει ολόκληρη ζωή... Γι' αυτό, δικαίως μπήκε πρώτος στη σειρά... Ο "της τελευταίας στιγμής". Ο "της ενδεκάτης ώρας". Έτσι γίνονται πρώτοι οι έσχατοι. Αν αφεθούν με πίστη. Αν έχουν την εμπιστοσύνη ως "όπλο", ως "διαρρηκτικό εργαλείο"... Αν ομολογήσουν ότι τον Πατέρα δεν Τον φοβάσαι, δεν Τον δελεάζεις με ανταλλάγματα, δεν Του λες τι να κάνει. Απλά, Τον αγαπάς...
