Μια αγκαλιά σήμερα οι δύο πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι. Γεφυρώνουν τις μεταξύ τους διαφορές και συμβολίζουν την ένωση μεταξύ των δύο ομάδων των χριστιανών, όσων υποστήριζαν πως το μήνυμα της σωτηρίας αφορούσε μόνο τους Ιουδαίους και όσους πίστευαν πως το "πάντα τα Έθνη" ήταν κυριολεξία.
Για σκέψου όμως ποια άλλη αγκαλιά περίμενε τον Παύλο! Αρκετά αργότερα, μα σχεδόν νομοτελειακά... Η αγκαλιά του πρωτομάρτυρα... Του Στέφανου. Που ο Παύλος είδε να πεθαίνει και ουσιαστικά βοήθησε σ' αυτό, κρατώντας τα ιμάτια των δραστών... Και πόσες άλλες αγκαλιές... Μεταξύ εχθρών. Θυτών και θυμάτων. Κι ο Άγιος Ληστής μήπως δεν ανήκει κι αυτός στην ίδια κατηγορία; Δεν δοκίμασε άραγε κι αυτός τέτοιες αγκαλιές; Αγκαλιές που ξεπερνούν μίση, πάθη, θάνατο... Που ενώνουν "τα το πριν διεστώτα"...
Πόσο αλλιώτικος, γήινος, φθαρτός φαντάζει ο Αίας. Εκεί, στο λ της Οδύσσειας, στη ραψωδία, που ονομάζουμε "Νέκυα". Βλέπει τον Οδυσσέα, μα κάνει πως δεν τον βλέπει. Δεν συγχωρεί. Θυμάται και μνησικακεί... Πονάει και μετά θάνατον... Αρνείται τη λύτρωση... Εμμένει στο δηλητήριο... Να λοιπόν η διαφορά Άδη και Παραδείσου!!!
Πέμπτη 6 Ιουνίου 2019
Περί κατόπτρων, εσόπτρων και λογής λογής αντικατοπτρισμών....
Να μπορείς να γελάς με όσους γελάνε και να κλαις με όσους κλαίνε... Μεγάλο πράγμα η ενσυναίσθηση... "Τοις πάσι γέγονα τα πάντα..." και αυτό τελικά είναι το ζητούμενο. Να μοιράζεσαι τα συναισθήματα του άλλου κι αυτός τα δικά σου, να τον καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνει, να έρχεται ο ένας στη θέση του άλλου, να επικοινωνείς...
Έρχεται όμως η ψυχολογία και μας βάζει έναν όρο - φωτιά. Mirroring το λένε. Το να καθρεφτίζεις δηλαδή τον άλλο. Να κάθεσαι, όταν κάθεται. Να χαμογελάς, όταν χαμογελάει. Να ντύνεσαι παρόμοια. Να σε ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα. Γιατί, όταν ο άλλος βλέπει σε σένα τον εαυτό του, ηρεμεί, νιώθει οικεία, πλέει σε γνώριμα νερά, σου ανοίγεται και κερδίζεις έτσι την εμπιστοσύνη του.
Χρήσιμο, θα μου πεις, έστω και ως κόλπο. Χρήσιμο για τον πωλητή, τον δάσκαλο, τον γείτονα. Ένας πρακτικός τρόπος να κάνεις σύνδεση με τον απέναντι, να ρίξεις γέφυρες, να λύσεις παρεξηγήσεις, να ανοιχτείς... Και να παρασύρεις; Και να εξαπατήσεις; Και να εκμεταλλευτείς; Εσύ, ο πολιτικός, ο διαφημιστής, ο επιχειρηματίας, ο επίδοξος εραστής; Ή στο κάτω κάτω μήπως κι εγώ κι ο καθένας; Για να κερδίσουμε την προσοχή... Για να κρύψουμε τον πραγματικό - βαρετό - εαυτό μας; Για να "αγοράσουμε λίγη ησυχία"συμφωνώντας εκ προοιμίου με τον άλλο;
Το αστείο του πράγματος ευτυχώς διαγιγνώσκεται αμέσως ως χοντροκομμένη ισοπέδωση της προσωπικότητας, κάτι σαν την όμορφη, μα ανόητη υποψήφια νύφη στον "Πρίγκηπα της Ζαμούντα", που σε κάθε ερώτηση του μέλλοντα συζύγου της απαντούσε στερεότυπα "ό,τι θέλετε εσείς, Υψηλότατε". Υπάρχει όμως και η τραγική του πλευρά. Να χάσεις τον εαυτό σου προσποιούμενος κάποιον άλλο. Και να υποφέρεις συνειδητά ή ασυνείδητα. Ή, ακόμα χειρότερο, να μην το έχεις πάρει καν είδηση. Να μη γίνεις ποτέ αυτό που είσαι. Να ζεις ερήμην σου...
Τον καθρέφτη τον φοβόμαστε, γιατί λέει αλήθεια. Τι τραγικό να γινόμαστε καθρέφτες των άλλων, υπηρετώντας το ψέμα! Ας μην ξεχνάμε ότι συχνά οι καθρέφτες έχουν παραμορφωτικούς φακούς. Βλέπουμε άραγε καθαρά ή "δι΄εσόπτρου εν αινίγματι"; Άμποτε να κοιταχτούμε κάποια στιγμή "πρόσωπον προς πρόσωπον". Και χωρίς τερτίπια υστερόβουλα ή επιλογές της ανάγκης να καθρεφτίζουμε ο ένας τη λάμψη του άλλου, διαχέοντας φως. Ατόφιο φως!
