Ασπασμοί και εναγκαλισμοί


Μια αγκαλιά σήμερα οι δύο πρωτοκορυφαίοι Απόστολοι. Γεφυρώνουν τις μεταξύ τους διαφορές και συμβολίζουν την ένωση μεταξύ των δύο ομάδων των χριστιανών, όσων υποστήριζαν πως το μήνυμα της σωτηρίας αφορούσε μόνο τους Ιουδαίους και όσους πίστευαν πως το "πάντα τα Έθνη" ήταν κυριολεξία.
Για σκέψου όμως ποια άλλη αγκαλιά περίμενε τον Παύλο! Αρκετά αργότερα, μα σχεδόν νομοτελειακά... Η αγκαλιά του πρωτομάρτυρα... Του Στέφανου. Που ο Παύλος είδε να πεθαίνει και ουσιαστικά βοήθησε σ' αυτό, κρατώντας τα ιμάτια των δραστών... Και πόσες άλλες αγκαλιές... Μεταξύ εχθρών. Θυτών και θυμάτων. Κι ο Άγιος Ληστής μήπως δεν ανήκει κι αυτός στην ίδια κατηγορία; Δεν δοκίμασε άραγε κι αυτός τέτοιες αγκαλιές;  Αγκαλιές που ξεπερνούν μίση, πάθη, θάνατο... Που ενώνουν "τα το πριν διεστώτα"...
Πόσο αλλιώτικος, γήινος, φθαρτός φαντάζει ο Αίας. Εκεί, στο λ της Οδύσσειας, στη ραψωδία, που ονομάζουμε "Νέκυα". Βλέπει τον Οδυσσέα, μα κάνει πως δεν τον βλέπει. Δεν συγχωρεί. Θυμάται και μνησικακεί... Πονάει και μετά θάνατον... Αρνείται τη λύτρωση... Εμμένει στο δηλητήριο... Να λοιπόν η διαφορά Άδη και Παραδείσου!!!

                    Περί κατόπτρων, εσόπτρων και λογής λογής αντικατοπτρισμών....
Να μπορείς να γελάς με όσους γελάνε και να κλαις με όσους κλαίνε... Μεγάλο πράγμα η ενσυναίσθηση... "Τοις πάσι γέγονα τα πάντα..." και αυτό τελικά είναι το ζητούμενο. Να μοιράζεσαι τα συναισθήματα του άλλου κι αυτός τα δικά σου, να τον καταλαβαίνεις και να σε καταλαβαίνει, να έρχεται ο ένας στη θέση του άλλου, να επικοινωνείς...
Έρχεται όμως η ψυχολογία και μας βάζει έναν όρο - φωτιά. Mirroring το λένε. Το να καθρεφτίζεις δηλαδή τον  άλλο. Να κάθεσαι, όταν κάθεται. Να χαμογελάς, όταν χαμογελάει. Να ντύνεσαι παρόμοια. Να σε ενδιαφέρουν τα ίδια πράγματα. Γιατί, όταν ο άλλος βλέπει σε σένα τον εαυτό του, ηρεμεί, νιώθει οικεία, πλέει σε γνώριμα νερά, σου ανοίγεται και κερδίζεις έτσι την εμπιστοσύνη του.
Χρήσιμο, θα μου πεις, έστω και ως κόλπο. Χρήσιμο για τον πωλητή, τον δάσκαλο, τον γείτονα. Ένας πρακτικός τρόπος να κάνεις σύνδεση με τον απέναντι, να ρίξεις γέφυρες, να λύσεις παρεξηγήσεις, να ανοιχτείς... Και να παρασύρεις; Και να εξαπατήσεις; Και να εκμεταλλευτείς; Εσύ, ο πολιτικός, ο διαφημιστής, ο επιχειρηματίας, ο επίδοξος εραστής; Ή στο κάτω κάτω μήπως κι εγώ κι ο καθένας; Για να κερδίσουμε την προσοχή... Για να κρύψουμε τον πραγματικό - βαρετό - εαυτό μας; Για να "αγοράσουμε λίγη ησυχία"συμφωνώντας εκ προοιμίου με τον άλλο;
Το αστείο του πράγματος ευτυχώς διαγιγνώσκεται αμέσως ως χοντροκομμένη ισοπέδωση της προσωπικότητας, κάτι σαν την όμορφη, μα ανόητη υποψήφια νύφη στον "Πρίγκηπα της Ζαμούντα", που σε κάθε ερώτηση του μέλλοντα συζύγου της απαντούσε στερεότυπα "ό,τι θέλετε εσείς,  Υψηλότατε". Υπάρχει όμως και η τραγική του πλευρά. Να χάσεις τον εαυτό σου προσποιούμενος κάποιον άλλο. Και να υποφέρεις συνειδητά ή ασυνείδητα. Ή, ακόμα χειρότερο, να μην το έχεις πάρει καν είδηση. Να μη γίνεις ποτέ αυτό που είσαι. Να ζεις ερήμην σου...
Τον καθρέφτη τον φοβόμαστε, γιατί λέει αλήθεια. Τι τραγικό να γινόμαστε καθρέφτες των άλλων, υπηρετώντας το ψέμα! Ας μην ξεχνάμε ότι συχνά οι καθρέφτες έχουν παραμορφωτικούς φακούς. Βλέπουμε άραγε καθαρά ή "δι΄εσόπτρου εν αινίγματι"; Άμποτε να κοιταχτούμε  κάποια στιγμή "πρόσωπον προς πρόσωπον". Και χωρίς τερτίπια υστερόβουλα ή επιλογές της ανάγκης να καθρεφτίζουμε ο ένας τη λάμψη του άλλου, διαχέοντας φως. Ατόφιο φως!

                        "Το αντικλείδι.."

Κλέφτης. Ληστής. Αμαρτωλός μέγας, ναι. Αλλά, όταν είδε την Αλήθεια, την αναγνώρισε, και κατάλαβε αμέσως πώς να σταθεί απέναντι. Όχι μόνο ταπεινός. Όχι μόνο ειλικρινής και πρωταθλητής στην αυτομεμψία. Κυρίως Πιστός, έτσι, με Πι κεφαλαίο! Γιατί, τι σημαίνει Πίστη, αν όχι Εμπιστοσύνη; Εμείς από την πλευρά μας  τι εμπιστοσύνη επιδεικνύουμε, όταν διατυπώνουμε κάποιο αίτημα; Καμία! Οι προστακτικές μας, όλες επιτακτικές και ιδιοτελείς... "Σώσε με!". "Ελέησέ με!". "Δώσε μου αυτό!". "Κάνε μου το άλλο!".Δεν ζητάμε... Υποδεικνύουμε!!! Κι ας λέμε κάθε μέρα "γεννηθήτω το θέλημά Σου". Το δικό μας θέλημα ζητάμε με επιμονή και συχνά με θράσος.
Κι εκείνος; Τι λέει δύο χιλιάδες χρόνια τώρα; Τι ζητάει; Μόνο να τον θυμηθεί!!! Εκείνος ξέρει καλύτερα τι να κάνει με την περίπτωσή του... Άλμα πίστης. Άλμα στο κενό από το ύψος του σταυρού. Με τα μάτια κλειστά. Χωρίς να ξέρει αν υπάρχει δίχτυ ασφαλείας... Έτσι το λένε το "αντικλείδι" του, με το οποίο, κλέφτης ων, άνοιξε την πόρτα του Παραδείσου. Μία λέξη ισοζυγιάζει ολόκληρη ζωή... Γι' αυτό, δικαίως μπήκε πρώτος στη σειρά... Ο "της τελευταίας στιγμής". Ο "της ενδεκάτης ώρας". Έτσι γίνονται πρώτοι οι έσχατοι. Αν αφεθούν με πίστη. Αν έχουν την εμπιστοσύνη ως "όπλο", ως "διαρρηκτικό εργαλείο"... Αν ομολογήσουν ότι τον Πατέρα δεν Τον φοβάσαι, δεν Τον δελεάζεις με ανταλλάγματα, δεν Του λες τι να κάνει. Απλά, Τον αγαπάς...

Δηλαδή ο Όμηρος έχει σχέση και με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ;

Ραψωδία Σ της Ιλιάδας. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της περιγραφής του αριστουργήματος του Ηφαίστου, στον προτελευταίο διακοσμητικό κύκλο, τον κυκλικό χορό, ο Ποιητής πολύ απλά προλαβαίνει και τον Χίτσκοκ, τον Αλέκο Σακελλάριο ή όποιον άλλον καλλιτέχνη σκέφτηκε να εντάξει και τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στο έργο του, παίζοντας έτσι με τον θεατή - αναγνώστη. Εκεί λίγο μετά τον στίχο 600 βάζει στην άκρη του χορού και τον "θείο αοιδό" να κιθαρίζει!!! Κάνει δηλαδή μια Cameo εμφάνιση ante litteram (πριν καν επινοηθεί ο όρος)!!!   

                                                            Προ των ευθυνών μας

"Πιστεύω ότι το μεγάλο λάθος του Σχολείου είναι ότι προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά λίγο απ' όλα και ότι χρησιμοποιεί τον φόβο ως βασικό κίνητρο. Τον φόβο του αποκλεισμού, του να μην παραμείνεις μαζί με την τάξη σου... Το ενδιαφέρον αντίθετα μπορεί να παράγει γνώση τέτοια, που σε αναλογία με τον φόβο είναι σαν μια πυρηνική έκρηξη συγκρινόμενη με ένα πυροτέχνημα."

Φόβος. Ο εύκολος τρόπος. Άκοπη μέθοδος διατήρησης της τάξης. Κι από την άλλη το ενδιαφέρον. Η προσωπική βούληση. Με το ζόρι δεν μαθαίνει κανείς. Δε σώζεται. Δεν ζει, τελικά... Πρέπει να το θέλεις. Και η δική μας η δουλειά είναι να σε κάνουμε να το θέλεις!!!

Η Κοκκινοσκουφίτσα με τη ματιά του Ομήρου...

"Το δωμάτιο ήταν ζεστό και κάπως σκοτεινό, καθώς οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες. Μέσα στο μισόφωτο το κοριτσάκι έψαξε να βρει τη γιαγιά του και κοίταξε με απορία τη φιγούρα απέναντί του, που μισοκρυβόταν κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού. Ναι, σίγουρα ήταν η γιαγιά... Μα, ήταν; Κάτι πάνω της έμοιαζε αλλιώτικο. Ήταν τα μάτια της;
-Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια, γιαγιά; ρώτησε η μικρή.
-Για να σε βλέπω καλύτερα, κοριτσάκι μου, απάντησε η μορφή με γλυκιά φωνή.
-Και, γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά, γιαγιά; ξαναρώτησε η  κοπελίτσα, σίγουρη πως τώρα το βρήκε.
-Για να σε ακούω καλύτερα, μικρή μου...
-Και... Γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα;
Η μορφή ορθώθηκε και ξεσκεπάστηκε. Στύλωσε το βλέμμα στην ανήμπορη επισκέπτριά της και βροντοφώναξε με κακία: "Για να σε φάω!!!".
Στα δευτερόλεπτα που απέμειναν, ώσπου να ορμήσει πάνω της το θηρίο, η μικρούλα αναλογίστηκε με τρόμο τα λόγια της μητέρας της το ίδιο εκείνο πρωί, καθώς της έδινε το καλάθι με τα φαγητά και της κούμπωνε στοργικά την κατακόκκινη κάπα της. "Κοκκινοσκουφίτσα μου, πρόσεξε καλά! Αν βρεθείς μπροστά σε κάποιον ξένο, μην πιάσεις κουβέντα. Γιατί στο μεγάλο δάσος τριγυρίζει ο κακός ο λύκος και να ξέρεις, είναι πολύ πονηρός..."
Αυτά της είχε πει η μανούλα της. Αλλά εκείνη η ανόητη δεν την άκουσε! Τι θα κάνει τώρα;"

Απλή, δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή, προκειμένου να καταλάβουν τα παιδιά την τεχνική in media res, τον εγκιβωτισμό και τη διαφορά Μύθου και Πλοκής. Γενικά, το όλο θέμα είναι όχι τι λες, αλλά πώς το λες. Έτσι και μια γνωστή, χιλιοειπωμένη ιστορία αποκτά νέα πνοή και κρατά το ακροατήριο σε εγρήγορση, σε σημείο αξιοθαύμαστο!

Οι "Ιούδες"...

"Σκεφτόταν τους "Ιούδες", τα δέντρα εκείνα που τον χειμώνα στέκουν κατάξερα και τα γυμνά κλαδιά τους απλώνονται σπαθίζοντας τον ουρανό. Το καλοκαίρι πάλι, καλύπτονται μ' ένα φύλλωμα καταπράσινο, έτσι που είναι ουδέτερα, αξεχώριστα μέσα στην υπόλοιπη πρασινάδα. Μόνο για μερικές εβδομάδες την άνοιξη, εκεί που φαίνονται γυμνά και άχαρα, γεμίζουν άξαφνα με φούξια λουλούδια. Φαντάζουν από μακριά σαν πυρκαγιές μες στο τοπίο. Περνάς δίπλα τους θαμπωμένος από την ομορφιά τους, κοντοστέκεσαι, τα χαζεύεις... δεν  μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κι απορείς: Πώς και δεν είχα προσέξει αυτό το δέντρο ποτέ πριν;"

                                             "Ταξίδι στην Ανεμούσα",  σελ.223

Έτσι λοιπόν... Η άνοιξη μας κρυφογελά πίσω από χρώματα κι αρώματα. Και μας δίνει το αιώνιο μάθημα της αναγέννησης. Η Ζωή νικά τον Θάνατο, στην κυριολεξία. Το ξερό κλαδί ανθίζει. Το Τίποτα γεμίζει Ομορφιά. Η αλλαγή γίνεται γλυκά κι αθόρυβα, σταγόνα σταγόνα κυλά ο χυμός του δέντρου, ανεβαίνει μέσα από αόρατα μονοπάτια, φτάνει στ' ακροδάχτυλά του, ζυγιάζεται πάνω απ' το κενό και με μια δύναμη τιτανική ανοίγει νέους δρόμους, ζωγραφίζει άλικα χαμόγελα και σε συναντά εκεί στο δρόμο, στον ίδιο καθημερινό σου δρόμο, τον γνωστό, τον βαρετό, τον προβλέψιμο. Και κοιτάς και δεν χορταίνεις.
Μήπως όμως είσαι κι εσύ έτσι; Κι εγώ μαζί κι όλοι μας; "Ιούδες" της ζωής μας, ντελικάτες κουτσουπιές, που γεννήθηκαν θαρρείς να μας ξαφνιάζουν; Που συμπυκνώνουν όλο της ύπαρξής τους το θείο θέλημα σ' αυτές τις λίγες εβδομάδες - βάλε τώρα με νου σου, από Μάρτη μέχρι τον Απρίλη, εκεί, μες στη Σαρακοστή - σε λίγες μέρες έκπληξης, θαυμαστής θεωρίας, απορίας του ματιού και του μυαλού... Τι χαρά για μας να βρεθεί κάποιος μάρτυρας της αλλαγής μας,  να πει τα ίδια λόγια... "Πώς και δεν είχα προσέξει αυτόν τον άνθρωπο ποτέ πριν;". Να μας δει ξαναγεννημένους και σαν να 'ναι   η πρώτη φορά... Σαν να ντυθήκαμε "τη στολή την πρώτη" και να λάμψαμε αγέρωχοι, φλογάτοι "Ιούδες", που βρήκαμε επιτέλους της ζωής μας τον σκοπό. Να είμαστε για τον καθένα γύρω μας "μια πυρκαγιά μες στο τοπίο". Να δηλώνουμε με την ύπαρξή μας ότι τα πάντα είναι δυνατά. Και επιτέλους, επειδή το αξίζουμε "να μην μπορεί να πάρει τα μάτια Του από πάνω μας..."