Ικέτης, όχι επαίτης...
Σεμνή εκείνη. Όμορφη και γνωστική. Δεν μπορεί, θα του θύμισε την Πηνελόπη του, τότε, στα λαμπερά της νιάτα... Στάθηκε ακίνητη, θαρραλέα... Κάτι στο βλέμμα της το φώναζε από μακριά... Δεν ήταν ελαφρόμυαλη, προκλητική. Την ένοιαζε η γνώμη του κόσμου. Ήξερε να κρατάει τη θέση της... Αρχοντοπούλα, καλοαναθρεμμένη, που από μικρή, κοντά στη μάνα της που όλο έγνεθε και στον πατέρα με τη βαθιά φωνή, όλο και άκουγε λόγια των μεγάλων. Λόγια σοφά, ποτισμένα από την πείρα της ζωής... Τα κράταγε όλα αυτά θαρρείς για τούτη εδώ την ώρα... Να του τα προσφέρει, μαζί με τη φιλοξενία της. Άξιο δώρο! Αφού μπροστά της στέκει ένα αγρίμι...ντροπαλό! Που ξέρει να μιλάει σε θνητές και σε θεές κατά πώς πρέπει... Που μπορεί να τα έχασε ΌΛΑ, αλλά του έμεινε η ψυχή... Δεν προκαλεί τον οίκτο, δεν κλαίγεται... Ταπεινός μες στη μεγαλοσύνη του και μεγάλος μες στην ταπείνωσή του... Με άδεια χέρια και γεμάτο βλέμμα. Καίγεται το στόμα του για νερό, καθώς δυο μέρες τώρα τον έχει ποτίσει η αλμύρα. Δεν ζητάει, ούτε σταγόνα... Πεινάει σίγουρα, μα ούτε που στρέφει το βλέμμα στο μισάνοιχτο καλάθι με τα πλούσια προσφάγια, που ξέχασαν αλαφιασμένες οι δούλες. Είναι κατάκοπος, μα δεν διανοείται να ζητήσει να τον μεταφέρουν στην πόλη με το ωραίο τους αμάξι. ΤΙΠΟΤΑ. Ζητά πιο λίγο κι απ' το λίγο. το στοιχειώδες. Και ευχαριστεί σαν να του χάρισαν τον κόσμο ολάκερο. Άρχοντας μες στη γύμνια του...