Δηλαδή ο Όμηρος έχει σχέση και με τον Άλφρεντ Χίτσκοκ;

Ραψωδία Σ της Ιλιάδας. Λίγο πριν την ολοκλήρωση της περιγραφής του αριστουργήματος του Ηφαίστου, στον προτελευταίο διακοσμητικό κύκλο, τον κυκλικό χορό, ο Ποιητής πολύ απλά προλαβαίνει και τον Χίτσκοκ, τον Αλέκο Σακελλάριο ή όποιον άλλον καλλιτέχνη σκέφτηκε να εντάξει και τον ίδιο του τον εαυτό μέσα στο έργο του, παίζοντας έτσι με τον θεατή - αναγνώστη. Εκεί λίγο μετά τον στίχο 600 βάζει στην άκρη του χορού και τον "θείο αοιδό" να κιθαρίζει!!! Κάνει δηλαδή μια Cameo εμφάνιση ante litteram (πριν καν επινοηθεί ο όρος)!!!   

                                                            Προ των ευθυνών μας

"Πιστεύω ότι το μεγάλο λάθος του Σχολείου είναι ότι προσπαθεί να διδάξει στα παιδιά λίγο απ' όλα και ότι χρησιμοποιεί τον φόβο ως βασικό κίνητρο. Τον φόβο του αποκλεισμού, του να μην παραμείνεις μαζί με την τάξη σου... Το ενδιαφέρον αντίθετα μπορεί να παράγει γνώση τέτοια, που σε αναλογία με τον φόβο είναι σαν μια πυρηνική έκρηξη συγκρινόμενη με ένα πυροτέχνημα."

Φόβος. Ο εύκολος τρόπος. Άκοπη μέθοδος διατήρησης της τάξης. Κι από την άλλη το ενδιαφέρον. Η προσωπική βούληση. Με το ζόρι δεν μαθαίνει κανείς. Δε σώζεται. Δεν ζει, τελικά... Πρέπει να το θέλεις. Και η δική μας η δουλειά είναι να σε κάνουμε να το θέλεις!!!

Η Κοκκινοσκουφίτσα με τη ματιά του Ομήρου...

"Το δωμάτιο ήταν ζεστό και κάπως σκοτεινό, καθώς οι κουρτίνες ήταν τραβηγμένες. Μέσα στο μισόφωτο το κοριτσάκι έψαξε να βρει τη γιαγιά του και κοίταξε με απορία τη φιγούρα απέναντί του, που μισοκρυβόταν κάτω από τα σκεπάσματα του κρεβατιού. Ναι, σίγουρα ήταν η γιαγιά... Μα, ήταν; Κάτι πάνω της έμοιαζε αλλιώτικο. Ήταν τα μάτια της;
-Γιατί έχεις τόσο μεγάλα μάτια, γιαγιά; ρώτησε η μικρή.
-Για να σε βλέπω καλύτερα, κοριτσάκι μου, απάντησε η μορφή με γλυκιά φωνή.
-Και, γιατί έχεις τόσο μεγάλα αυτιά, γιαγιά; ξαναρώτησε η  κοπελίτσα, σίγουρη πως τώρα το βρήκε.
-Για να σε ακούω καλύτερα, μικρή μου...
-Και... Γιατί έχεις τόσο μεγάλο στόμα;
Η μορφή ορθώθηκε και ξεσκεπάστηκε. Στύλωσε το βλέμμα στην ανήμπορη επισκέπτριά της και βροντοφώναξε με κακία: "Για να σε φάω!!!".
Στα δευτερόλεπτα που απέμειναν, ώσπου να ορμήσει πάνω της το θηρίο, η μικρούλα αναλογίστηκε με τρόμο τα λόγια της μητέρας της το ίδιο εκείνο πρωί, καθώς της έδινε το καλάθι με τα φαγητά και της κούμπωνε στοργικά την κατακόκκινη κάπα της. "Κοκκινοσκουφίτσα μου, πρόσεξε καλά! Αν βρεθείς μπροστά σε κάποιον ξένο, μην πιάσεις κουβέντα. Γιατί στο μεγάλο δάσος τριγυρίζει ο κακός ο λύκος και να ξέρεις, είναι πολύ πονηρός..."
Αυτά της είχε πει η μανούλα της. Αλλά εκείνη η ανόητη δεν την άκουσε! Τι θα κάνει τώρα;"

Απλή, δοκιμασμένη και επιτυχημένη συνταγή, προκειμένου να καταλάβουν τα παιδιά την τεχνική in media res, τον εγκιβωτισμό και τη διαφορά Μύθου και Πλοκής. Γενικά, το όλο θέμα είναι όχι τι λες, αλλά πώς το λες. Έτσι και μια γνωστή, χιλιοειπωμένη ιστορία αποκτά νέα πνοή και κρατά το ακροατήριο σε εγρήγορση, σε σημείο αξιοθαύμαστο!

Οι "Ιούδες"...

"Σκεφτόταν τους "Ιούδες", τα δέντρα εκείνα που τον χειμώνα στέκουν κατάξερα και τα γυμνά κλαδιά τους απλώνονται σπαθίζοντας τον ουρανό. Το καλοκαίρι πάλι, καλύπτονται μ' ένα φύλλωμα καταπράσινο, έτσι που είναι ουδέτερα, αξεχώριστα μέσα στην υπόλοιπη πρασινάδα. Μόνο για μερικές εβδομάδες την άνοιξη, εκεί που φαίνονται γυμνά και άχαρα, γεμίζουν άξαφνα με φούξια λουλούδια. Φαντάζουν από μακριά σαν πυρκαγιές μες στο τοπίο. Περνάς δίπλα τους θαμπωμένος από την ομορφιά τους, κοντοστέκεσαι, τα χαζεύεις... δεν  μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κι απορείς: Πώς και δεν είχα προσέξει αυτό το δέντρο ποτέ πριν;"

                                             "Ταξίδι στην Ανεμούσα",  σελ.223

Έτσι λοιπόν... Η άνοιξη μας κρυφογελά πίσω από χρώματα κι αρώματα. Και μας δίνει το αιώνιο μάθημα της αναγέννησης. Η Ζωή νικά τον Θάνατο, στην κυριολεξία. Το ξερό κλαδί ανθίζει. Το Τίποτα γεμίζει Ομορφιά. Η αλλαγή γίνεται γλυκά κι αθόρυβα, σταγόνα σταγόνα κυλά ο χυμός του δέντρου, ανεβαίνει μέσα από αόρατα μονοπάτια, φτάνει στ' ακροδάχτυλά του, ζυγιάζεται πάνω απ' το κενό και με μια δύναμη τιτανική ανοίγει νέους δρόμους, ζωγραφίζει άλικα χαμόγελα και σε συναντά εκεί στο δρόμο, στον ίδιο καθημερινό σου δρόμο, τον γνωστό, τον βαρετό, τον προβλέψιμο. Και κοιτάς και δεν χορταίνεις.
Μήπως όμως είσαι κι εσύ έτσι; Κι εγώ μαζί κι όλοι μας; "Ιούδες" της ζωής μας, ντελικάτες κουτσουπιές, που γεννήθηκαν θαρρείς να μας ξαφνιάζουν; Που συμπυκνώνουν όλο της ύπαρξής τους το θείο θέλημα σ' αυτές τις λίγες εβδομάδες - βάλε τώρα με νου σου, από Μάρτη μέχρι τον Απρίλη, εκεί, μες στη Σαρακοστή - σε λίγες μέρες έκπληξης, θαυμαστής θεωρίας, απορίας του ματιού και του μυαλού... Τι χαρά για μας να βρεθεί κάποιος μάρτυρας της αλλαγής μας,  να πει τα ίδια λόγια... "Πώς και δεν είχα προσέξει αυτόν τον άνθρωπο ποτέ πριν;". Να μας δει ξαναγεννημένους και σαν να 'ναι   η πρώτη φορά... Σαν να ντυθήκαμε "τη στολή την πρώτη" και να λάμψαμε αγέρωχοι, φλογάτοι "Ιούδες", που βρήκαμε επιτέλους της ζωής μας τον σκοπό. Να είμαστε για τον καθένα γύρω μας "μια πυρκαγιά μες στο τοπίο". Να δηλώνουμε με την ύπαρξή μας ότι τα πάντα είναι δυνατά. Και επιτέλους, επειδή το αξίζουμε "να μην μπορεί να πάρει τα μάτια Του από πάνω μας..."
                                                                                

Σαν τι θα ακουγόταν το τραγούδι των Σειρήνων... Ονειρικό, παραμυθένιο, αέρινο... Μια μαγική αύρα που σου θωπεύει ακοή και σκέψη... Τόσο γλυκιά... Τόσο αθώα η φωνή τους...Ξωτικιές και πανέμορφες. Ώσπου να σε καταστρέψουν... Φυλάξου!!! Δέσου πιο σφιχτά!!! Κοίτα, άκου μα φυλάξου!!! Μην τις πιστεύεις...Δε σ' αγαπούν, Οδυσσέα...

Όταν αποκοιμηθείς, Καπετάνιε...

Πλησιάζει το πλοίο του Οδυσσέα στην Ιθάκη. Να, ο καπνός της εστίας του φαίνεται πια από μακριά... Πουλιά της πατρίδας τον καλωσορίζουν πετώντας πάνω απ' το κεφάλι του. Τον φτάνουν ήχοι της δουλειάς, τραγούδια, λόγια φτερωτά πάνω στην πνοή του ανέμου. Τι χαρά! Η κούραση τον πλησιάζει ύπουλα, τον ναρκώνει γλυκά. Αποκοιμιέται. Ήρεμος, χαλαρός. Με απόλυτη εμπιστοσύνη στους συντρόφους. Τους αγαπάει τόσο πολύ! Ίσα που πρόλαβε να γλυτώσει - κάποιους, αλίμονο όχι όλους - από τα δόντια του Κύκλωπα. Τι καλά όμως που τους φιλοξένησε ο Αίολος! Ένα μήνα ξεκουράστηκαν κοντά του. Και φεύγοντας, τι δώρο ήταν αυτό που τους ετοίμασε! Το κρατά στην αγκαλιά του ο Οδυσσέας το πολύτιμο ασκί. Γέρνει πάνω του το κεφάλι νανουρισμένος από το κύμα και την ανάσα της Ιθάκης του... Τι κάνουν τότε οι σύντροφοι; Η ηρεμία δε θα κρατήσει πολύ...
Πορεύεται και το άλλο πλοίο. Σε μιαν άλλη θάλασσα, γνωστή για το ευμετάβλητο του καιρού και των ρευμάτων της. Κι εδώ οι σύντροφοι παρατηρούν ότι Εκείνος, ο Αρχηγός τους κοιμάται. Σαν μικρό παιδί, ή "αναπεσών" σαν λέοντας; Δεν ξέρουν. Αυτό που ξέρουν είναι ότι η τρικυμία είναι άγρια. Τα κύματα μαστιγώνουν το πλοίο, πάνε να το καταπιούν, Ο ουρανός είναι κατασκότεινος, ο άνεμος ουρλιάζει - σαν να ξεμπούκαρε από ένα ασκί και εκδικείται για την προσωρινή του φυλάκιση - όλα τα στοιχεία της φύσης τους απειλούν από παντού. Τι  κάνουν οι δύστυχοι σύντροφοι; Η καταιγίδα δε θα κρατήσει για πολύ...
Όλα τελικά παίζονται εκεί. Στην εμπιστοσύνη. Του Οδυσσέα οι σύντροφοι, που είχαν μοιραστεί τόσους κινδύνους, που τον ήξεραν καλύτερα κι από Πατέρα τους, τον υποπτεύονται. Τον προδίδουν. Τα καταστρέφουν όλα. Του Ιησού οι σύντροφοι απορούν με την αταραξία Του. Προτρέχουν όμως σ' Αυτόν. Τι κι αν κοιμάται; Ποιος μπορεί να τους σώσει, αν όχι Εκείνος; Και πράγματι, αυτό ακριβώς κάνει. "Σώπα!" διατάζει και στην προσταγή Του υπακούνε κύματα και άνεμος. Τι καλά να επέβαινε και στου Οδυσσέα το καράβι! Να τον γλυτώσει από τη συμφορά έτσι, με μια του λέξη!. Κι ίσως ο Ιθακήσιος βασιλιάς να Τον ρωτούσε πώς τα κατάφερε... "Πώς σώζεις το καράβι, Καπετάνιε, όταν αποκοιμηθείς;" Τι θα του απαντούσε; Ίσως και τίποτα. Ίσως ο Οδυσσέας να το κατάλαβε και μόνος του ότι τελικά οι σύντροφοι δε φταίνε. Τόσο ξέρουν, τόσο κάνουν...