Οι "Ιούδες"...

"Σκεφτόταν τους "Ιούδες", τα δέντρα εκείνα που τον χειμώνα στέκουν κατάξερα και τα γυμνά κλαδιά τους απλώνονται σπαθίζοντας τον ουρανό. Το καλοκαίρι πάλι, καλύπτονται μ' ένα φύλλωμα καταπράσινο, έτσι που είναι ουδέτερα, αξεχώριστα μέσα στην υπόλοιπη πρασινάδα. Μόνο για μερικές εβδομάδες την άνοιξη, εκεί που φαίνονται γυμνά και άχαρα, γεμίζουν άξαφνα με φούξια λουλούδια. Φαντάζουν από μακριά σαν πυρκαγιές μες στο τοπίο. Περνάς δίπλα τους θαμπωμένος από την ομορφιά τους, κοντοστέκεσαι, τα χαζεύεις... δεν  μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους. Κι απορείς: Πώς και δεν είχα προσέξει αυτό το δέντρο ποτέ πριν;"

                                             "Ταξίδι στην Ανεμούσα",  σελ.223

Έτσι λοιπόν... Η άνοιξη μας κρυφογελά πίσω από χρώματα κι αρώματα. Και μας δίνει το αιώνιο μάθημα της αναγέννησης. Η Ζωή νικά τον Θάνατο, στην κυριολεξία. Το ξερό κλαδί ανθίζει. Το Τίποτα γεμίζει Ομορφιά. Η αλλαγή γίνεται γλυκά κι αθόρυβα, σταγόνα σταγόνα κυλά ο χυμός του δέντρου, ανεβαίνει μέσα από αόρατα μονοπάτια, φτάνει στ' ακροδάχτυλά του, ζυγιάζεται πάνω απ' το κενό και με μια δύναμη τιτανική ανοίγει νέους δρόμους, ζωγραφίζει άλικα χαμόγελα και σε συναντά εκεί στο δρόμο, στον ίδιο καθημερινό σου δρόμο, τον γνωστό, τον βαρετό, τον προβλέψιμο. Και κοιτάς και δεν χορταίνεις.
Μήπως όμως είσαι κι εσύ έτσι; Κι εγώ μαζί κι όλοι μας; "Ιούδες" της ζωής μας, ντελικάτες κουτσουπιές, που γεννήθηκαν θαρρείς να μας ξαφνιάζουν; Που συμπυκνώνουν όλο της ύπαρξής τους το θείο θέλημα σ' αυτές τις λίγες εβδομάδες - βάλε τώρα με νου σου, από Μάρτη μέχρι τον Απρίλη, εκεί, μες στη Σαρακοστή - σε λίγες μέρες έκπληξης, θαυμαστής θεωρίας, απορίας του ματιού και του μυαλού... Τι χαρά για μας να βρεθεί κάποιος μάρτυρας της αλλαγής μας,  να πει τα ίδια λόγια... "Πώς και δεν είχα προσέξει αυτόν τον άνθρωπο ποτέ πριν;". Να μας δει ξαναγεννημένους και σαν να 'ναι   η πρώτη φορά... Σαν να ντυθήκαμε "τη στολή την πρώτη" και να λάμψαμε αγέρωχοι, φλογάτοι "Ιούδες", που βρήκαμε επιτέλους της ζωής μας τον σκοπό. Να είμαστε για τον καθένα γύρω μας "μια πυρκαγιά μες στο τοπίο". Να δηλώνουμε με την ύπαρξή μας ότι τα πάντα είναι δυνατά. Και επιτέλους, επειδή το αξίζουμε "να μην μπορεί να πάρει τα μάτια Του από πάνω μας..."